Dünyanın Sınırının Sonu

 

Village Street, Hirta, St Kilda'daki terk edilmiş evler. Vincent Lowe / Alamy

Harris'in 50 mil batısındaki küçük St Kilda takımadaları, bu tür bir izolasyonun ima ettiği tuhaflık ve farklılık duygusuyla, uzaklığıyla uzun zamandır romantik ilgiyi çekmiştir. Burası dünyanın kıyısındaki son ve en uzak adadır: İskoç şair Kathleen Jamie'nin sözleriyle yaşam tarzı modern dünyanın direksiyonunda kırılan bir yer.

Tarih öncesi çağlarda yaşayan ve hem İrlanda hem de Viking istilasına maruz kalan bu eser, ilk olarak 13. yüzyılın başlarında İzlanda Prests Saga'da geçici bir referansla yazılı tarihe çıkıyor . İskoçya'da John Fordun ve Hector Boethius'un kroniklerinde kısa sözler var. Ama 1697'ye kadar Skye yerlisi Martin Martin'in A Late Voyage to St Kilda'da ilk elden bir hesap alacağız .

Sadece en büyük ada olan Hirta'nın nüfusu Martin'in karşılaştığı 180'i hiç geçmedi. Ancak, 1727'de bir çiçek hastalığı salgınından sonra 100'ü nadiren kırdı. 42'ye düşürdü. Hastalığın yanı sıra, kuşçuluğun geçim kaynakları için önemi - 1000 metrelik uçurumlarda yuva yapan tüm o deniz kuşları - hayatı tehlikeye attı. Adalıların ölüm için örtbas etmeleri ticaretten geldi: Biri öldüğünde insanlar bunun üzerinden geçtiler, dediler.

Nüfus göç yoluyla yeniden arttı, ancak üçte biri 1852'de Avustralya'ya göç etti. Bunlardan biri, Ewan Gillies, huzursuz ruhu özetliyor: İç Savaş'ta savaşmak için zamanında ABD'ye gelmeden önce Yeni Zelanda'ya gitmek üzere Avustralya'dan ayrıldı. Kanada'daki günlerini bitirmeden önce, Avustralya'da iki büyü daha yaptıktan sonra iki kez St Kilda'ya döndü. Adalılar ona 'Kaliforniya' diyorlardı.

Modern bilim, St Kilda'nın bağlılığını, Hebridean tarihinin ve Kuzey Atlantik deniz yollarının daha geniş bağlamındaki yerini vurgulamaktadır. Martin bile Harris adalılarının iyileştirici güçleri için Hirta'nın kuyularından birine geldiğini bildirdi. Uzaklık ve izolasyon, nihayetinde perspektif meseleleridir.

Galce bir cümle var - Nach du bha'n a Hirst - "Keşke Hirta'da olsaydın." Bu bir iltifat değil. Son adalılar, 36'sı, 29 Ağustos 1930'da tahliye edildi. Eski bir sakini, bunu kınadı ve "bütün iş ... Sassenachs'ın umutsuzluğunun işi oldu" yazarak. Ama kimse geri dönmedi.